Ao mediodía do pasado xoves fun á cidade de Baizhang, Yuhang, para visitar a un bo amigo que coñecía dende hai moitos anos.Inesperadamente, coñecín alí un ancián baleiro.Quedei profundamente conmovido e nunca o esquecerei por moito tempo.
Tamén coñecín este niño baleiro por casualidade.
Ese día facía sol e o meu amigo Zhiqiang (42 anos) e eu almorzamos e demos un paseo preto para dixerir a nosa comida.A aldea de Zhiqiang está construída no medio da montaña.Aínda que todos son camiños de cemento, agás o terreo chairo que rodea a casa, o resto son de pendente alta ou suave.Polo tanto, non é tanto un paseo como subir a unha montaña.
Zhiqiang e eu camiñamos e conversamos, e no momento en que levantei a vista, notei a casa construída sobre a plataforma alta de formigón que tiña diante.Debido a que todos os fogares desta vila están cheos de pequenos bungalows e vilas, só apareceu de súpeto un bungalow dos anos 80 no medio dos bungalows e vilas, o que é moi especial.
Nese momento, había un ancián sentado nunha cadeira de rodas eléctrica mirando ao lonxe pola porta.
Inconscientemente, mirei a figura do vello e preguntei a Zhiqiang: "Coñeces a ese vello na cadeira de rodas?Cántos anos ten él?"Zhiqiang seguiu a miña mirada e recoñeceuno inmediatamente: "Oh, dixeches tío Chen, debería ter 76 anos este ano, que pasa?"
Pregunteille con curiosidade: “Como cres que está só na casa?E os outros?"
"Vive só, un ancián de niño baleiro".Zhiqiang suspirou e dixo: "É moi lamentable.A súa muller morreu de enfermidade hai máis de 20 anos.O seu fillo tivo un grave accidente de tráfico en 2013 e non foi rescatado.Tamén hai unha filla., pero a miña filla casou con Xangai, e eu non traio á miña neta de volta.O neto probablemente estea demasiado ocupado en Meijiaqiao, de todos os xeitos, non o vin unhas cantas veces.Só os nosos veciños acoden a súa casa durante todo o ano.Botar unha ollada."
En canto rematei de falar, Zhiqiang levoume a seguir camiñando, "Voute levar á casa do tío Chen para sentarte.O tío Chen é unha persoa moi agradable.Debe estar feliz se pasa alguén".
Non foi ata que nos achegamos que pouco a pouco vin a aparición do vello: o rostro estaba cuberto polos barrancos dos anos, o pelo canoso medio cuberto polo sombreiro negro de fieltro de agulla, e el levaba un algodón negro. abrigo e un pelaje fino.Levaba uns pantalóns cian e uns zapatos de algodón escuro.Sentou lixeiramente encorvado nunha cadeira de rodas eléctrica, cunha muleta telescópica no exterior da perna esquerda.Estaba mirando cara ao exterior da casa, mirando tranquilamente ao lonxe cos seus ollos brancos e turbios, desenfocados e inmóbiles.
Como unha estatua deixada nunha illa illada.
Zhiqiang explicou: "O tío Chen é vello e ten problemas cos ollos e os oídos.Temos que achegarnos a el para ver.Se falas con el, será mellor que fales máis alto, se non, non poderá escoitarte”.Aceno.
Cando estabamos a piques de chegar á porta, Zhiqiang levantou a voz e gritou: "¡Tío Chen!¡Tío Chen!"
O ancián quedou conxelado un momento, xirou lixeiramente a cabeza cara á esquerda, como confirmando o son agora mesmo, despois agarrou os apoyabrazos a ambos os dous lados da cadeira de rodas eléctrica e endereitou lentamente a parte superior do corpo, virou cara á esquerda e mirou directamente. á porta ven.
Era coma se unha estatua silenciosa fora infundida de vida e revivida.
Despois de ver claramente que eramos nós, o vello parecía moi contento, e as engurras das comisuras dos ollos afondáronse cando sorría.Sentín que estaba moi contento de que alguén viñese a velo, pero o seu comportamento e a súa linguaxe eran moi comedidos e moderados.Só miraba cun sorriso.Mirámonos e dixemos: "Por que estás aquí?"
"O meu amigo acaba de vir aquí hoxe, así que traereino para sentar contigo".Despois de rematar de falar, Zhiqiang entrou familiarmente na sala e sacou dúas cadeiras e entregoume unha delas.
Puxen a cadeira fronte ao vello e senteime.Cando levantei a vista, o vello volveume a mirar cun sorriso, así que conversei e preguntei ao vello: "Tío Chen, por que queres mercar unha cadeira de rodas eléctrica?"
O vello pensouno un anaco, despois apoiou o apoyabrazos da cadeira de rodas eléctrica e ergueuse lentamente.Rápidamente erguínme e collín o brazo do vello para evitar accidentes.O vello acentou as mans e dixo cun sorriso que todo estaba ben, logo colleu a muleta esquerda e avanzou uns pasos con apoio.Só entón decateime de que o pé dereito do vello estaba un pouco deformado e a man dereita tremíalle todo o tempo.
Obviamente, o vello ten malas pernas e pés e necesita muletas que lle axuden a camiñar, pero non pode andar durante moito tempo.É que o vello non sabía expresalo, así que mo dixo así.
Zhiqiang tamén engadiu ao seu lado: "O tío Chen sufriu poliomielitis cando era un neno, e entón volveuse así".
"Algunha vez usaches unha cadeira de rodas eléctrica?"Pregunteille a Zhiqiang.Zhiqiang dixo que foi a primeira cadeira de rodas e tamén a primeira cadeira de rodas eléctrica, e foi quen instalou accesorios para persoas maiores.
Pregunteille ao vello incrédulo: "Se non tes cadeira de rodas, como saías antes?"Despois de todo, aquí está Poe!
O vello aínda sorría amablemente: “Adoitaba saír cando compraba verduras.Se teño muletas, podo descansar á beira da estrada se non podo andar.Xa está ben baixar costa abaixo.É moi difícil levar verduras costa arriba.Déixame A miña filla comprou unha cadeira de rodas eléctrica.Tamén hai unha cesta de verduras detrás, e podo poñer as verduras nel despois de mercala.Despois de volver do mercado de verduras, aínda podo dar unha volta”.
Cando se trata de cadeiras de rodas eléctricas, o vello parece moi feliz.En comparación cos dous puntos e unha liña entre o mercado de verduras e o fogar antigamente, agora os maiores teñen máis opcións e máis sabores nos lugares aos que van.
Mirei o respaldo da cadeira de rodas eléctrica e descubrín que era unha marca YOUHA, así que preguntei casualmente: "Elixiuno a túa filla por ti?É bastante bo para escoller, e a calidade desta marca de cadeiras de rodas eléctricas está ben”.
Pero o vello meneou coa cabeza e dixo: “Vín o vídeo no meu móbil e pensei que estaba ben, así que chamei á miña filla e pedinlle que mo mercase.Mira, é este vídeo".Sacou un teléfono móbil a pantalla completa, pasou hábilmente á interface de chat coa súa filla coa man dereita tremendo e abriu o vídeo para que o vexamos.
Tamén descubrín sen querer que as chamadas telefónicas e as mensaxes do ancián e da súa filla quedaron todas o 8 de novembro de 2022, que é cando se acababa de entregar a cadeira de rodas eléctrica a casa, e o día que fun alí xa era o 5 de xaneiro de 2023.
Medio agachado ao lado do vello, pregunteille: "Tío Chen, pronto será o ano novo chinés, volverá a túa filla?"O vello mirou fóra da casa durante moito tempo cos seus ollos brancos e turbios, ata que eu pensei que a miña voz era moi baixa Cando o vello non oía claro, meneou a cabeza e sorriu amargamente: “Non van volve, están ocupados".
Ningún da familia do tío Chen volveu este ano".Zhiqiang falou comigo en voz baixa: "Onte mesmo, catro gardiáns viñeron a revisar a cadeira de rodas do tío Chen.Afortunadamente, a miña muller e eu estivemos alí nese momento, se non, non habería maneira de comunicarse, o tío Chen non fala moi ben mandarín e o gardián de alí non entende o dialecto, así que axudamos a transmitilo.”
De súpeto, o vello achegouse a min e preguntoume: "¿Sabes canto tempo se pode usar esta cadeira de rodas eléctrica?"Pensei que o vello se preocuparía pola calidade, entón díxenlle que seA cadeira de rodas eléctrica de YOUHAúsase normalmente, durará catro ou cinco anos.O ano está ben.
Pero o que lle preocupa ao vello é que non vai vivir catro ou cinco anos.
Tamén sorriu e díxonos: "Estou agora mesmo, esperando morrer na casa".
De súpeto sentínme triste e só puiden dicirlle a Zhiqiang un por un que podería vivir unha longa vida, pero o vello riu coma se escoitase unha broma.
Tamén foi nese momento cando me decatei do negativo e triste que era este nester baleiro sorrinte sobre a vida.
Un pouco de sentimentalismo de camiño a casa:
Nunca nos gusta admitir que ás veces preferimos pasar horas en videochamadas con amigos que acabamos de coñecer que minutos por teléfono cos nosos pais.
Non importa o urxente que sexa o traballo, podo dedicar uns días para visitar aos meus pais todos os anos e, por moi ocupado que estea no traballo, aínda podo ter decenas de minutos para chamar aos meus pais cada semana.
Pregúntate, cando foi a última vez que visitaches aos teus pais, avós, avós?
Entón, pasa máis tempo con eles, substitúe as chamadas telefónicas por abrazos e substitúe os agasallos insignificantes durante as vacacións por unha comida.
A compañía é a confesión de amor máis longa
Hora de publicación: 17-mar-2023